Editie 2014

Afgelopen Pinksterweekend (zaterdag 7 juni t/m maandag 9 juni) nam “team 255 – Time is running” voor de 8e keer deel aan de Roparun. Net als vorig jaar weer veel dezelfde deelnemers, maar ook weer een aantal nieuwe gezichten binnen ons team.

Het team

Ondersteuning: Nico de B. en Paul (vrachtwagen), Hetty en Lilian (catering), Leen, Maria en Dusty (coördinatie), Peter B. en Yvonne (masseur/masseuse)

Team A: Adrie, Peter van D., Frank en Jan W. (lopers) ; Robert en Jan S. (1) (fietsers) ; Stephan en Sandra (chauffeurs/navigators busje)

Team B: Jan S. (2), Martijn T., Martijn S. en René (lopers) ; Werner en Brenda  (fietsers) ; Marcel en Nico R. (chauffeurs/navigators busje)

Motorteam: Jarno en Carmen

Ondersteuning vanuit Nederland: Connie, Leen van de H., Plony en nog vele anderen

De voorbereiding

De Roparun vindt altijd plaats in het Pinksterweekend maar de voorbereiding begint eigenlijk al als de Roparun van het vorig jaar net afgelopen is. De acties lopen ook heel het jaar door. Dit jaar was onze grootste actie het organiseren van een zwemmarathon, een enorm groot succes. Ook hebben wij, net als vorig jaar, op 1 januari de Nieuwjaars duik in Nesselande georganiseerd, en daarnaast nog diverse kleine acties, alles om maar zoveel mogelijk geld op te halen voor degenen die het zo hard nodig hebben. De bereidwilligheid van alle teamleden was hoog dit jaar. Dat was ook te zien aan de oefenlopen en vergaderingen e.d. We hebben in totaal 483 mails verstuurd om alle info bij onze teamleden te bezorgen…..

Het vertrek

Vrijdag

Na 7 starts uit Parijs hadden we dit jaar als team besloten om vanuit Hamburg te starten. Omdat deze route ruim 50km. langer is dan de Parijs route, en we dus relatief vroeg zouden starten op zaterdag, besloten we om dit jaar al op vrijdag te vertrekken richting Hamburg. En vrijdag starten betekent dan ook dat we op donderdag al de trailer moeten laden. Alles moest erin : bedden, rekken, watertank, keukentje, eten, drinken, noem maar op en tijdens de rit naar Hamburg ook de motor. Nadat we op donderdag alles hadden ingeladen en de trailer er ook dit jaar weer prachtig uit zag, moesten wij vrijdag 6 juni om 06.45u verzamelen. Iedereen was op tijd en had er enorm veel zin in.  Na het welkomstwoord van Peter van D.  en het inladen van de laatste tassen ging het hele team nog even op de foto. Toen om 07.30u, precies volgens schema, vertrok het hele team (minus 4 personen die om diverse redenen later zouden bijsluiten)  met de vrachtwagen, 2 busjes en 1 auto naar Hamburg. Na ruim een half uur al meteen een file, en later ook nog stau in Duitsland (voor de oplettende lezer, dit is hetzelfde J). Bij de eerste plas-, koffiepauze komt de eerste van 4 personen die later waren (Marcel H.) bij het team. Hij was van het treinstation opgepikt door onze personenauto. ’S middags rond 15.30u kwamen we in Hittfeld aan, een klein dorp onder Hamburg, waar wij ons kamp voor de nacht zouden opslaan. Wij verbleven in Hittfeld bij een schietbaan, een locatie die Hetty had geregeld met een collega van het Duitse kantoor van Geodis in Hamburg. Daar aangekomen de tent opzetten, wat veel sneller ging dan verwacht, en toen op weg naar Geodis in Hamburg, waar we waren uitgenodigd voor een BBQ. Die werd gehouden op het dakterras van hun kantoor, midden in de stad en heerlijk in de zon. Na een welkomstwoord van de Duitse delegatie houdt Hetty een mooie presentatie over wat de Roparun nu eigenlijk inhoudt. Alle ins en outs komen aan bod en tot slot stelt ze het hele team uitgebreid voor. (en nu maar hopen dat zij volgend jaar ook met een team mee willen doen…). De worsten ‘mit senf’ (het blijft tenslotte Duitsland) worden gebakken en de drank wordt uit het ijs gehaald. Wat een goed verzorgde en gezellige avond wordt het. Gezien hetgeen we toch nog moeten presteren komend weekend gaan we op tijd naar huis. Weer in Hittfeld aangekomen krijgen we van Leen nog de laatste instructies voor de volgende dag door. De belangrijkste: zaterdag worden jullie om 06.30u gewekt en gebruik van de dixie is nu nog min of meer verboden. (4 dagen gebruik van de dixie komt de geur nl. niet ten goede; opzet was daarom deze pas na de start van de Roparun te gaan gebruiken). Na een bak koffie gaat iedereen geleidelijk aan slapen; Een aantal zijn in de trailer gaan slapen en de rest van het team in de tent op de veldbedden. Nou ja, een aantal was gewoon heerlijk in de buitenlucht gaan slapen onder een overkapping. Stephan, die met de trein kwam omdat hij overdag nog verplichtingen had, wordt eind van de avond, na vertraging, nog van station Hamburg gehaald door Paul en Nico de B. En ja hoor, de dixie overtreding werd meteen begaan door Yvonne. Door de hoge nood heeft ze ’s nachts toch maar alsnog de dixie gebruikt.

De start, zaterdag

Eigenlijk nog voor de wekker (lees: Leen) gaat is iedereen al wakker, vermoedelijk zit iedereen al vol adrenaline voor hetgeen dat komen gaat. Hetty en Lilian hebben voor een heerlijk lopend buffet gezorgd, naast de vrachtwagen. De trailer is eigenlijk zo ingepakt en we vertrekken om 8.00u richting het centrum van Hamburg. Mooi op tijd en met volop zon komen we op het starterrein aan. De trailer wordt weer vakkundig uitgepakt door het gehele team. We melden ons team aan, ontvangen de chip en Stephan klimt ondertussen op de vrachtwagen om nog even een markeringssticker te vervangen. Leen neemt nog even met de chauffeurs/navigators en later met de fietsers de laatste aandachtspunten door. De lopers van team B gaan ondanks het vroege tijdstip toch maar om 10.45u voor de pasta-maaltijd op het terrein. Konden ze alvast wennen aan de rare eettijden, want die zouden dat weekend niet anders worden. De laatste 2 teamleden (Martijn en Martijn) komen ook aan, die waren vanwege verplichtingen op vrijdag, zaterdagochtend vroeg naar Hamburg komen rijden (samen met ouders voor het terugrijden). Na de groepsfoto en de selfie met het hele team naar het startterrein. En dan is om 11.15u eindelijk de start van de eerste teams. De start is een echt kippenvelmoment, compleet met muziek en lopers/fietsers/dansende vrijwilligers, in één woord geweldig, Op de klanken van het door ons team aangevraagde ‘Highway to Hell’ van ACDC klinkt ook voor ons team A het startschot, om 11.33u.. Nu ging allemaal echt beginnen waarvoor we gekomen waren. Op naar Rotterdam. Frank mocht van ons team als eerste loper van start, GoPro omhangend, met de andere lopers van team A op de fiets mee. Team B en de ondersteuning gaan inmiddels naar het busje en vrachtwagen, op weg naar de eerste wissel. Het eerste stuk dwars door Hamburg mocht team A geen gebruik maken van het begeleidende busje (een zgn. run-bike-run stuk) , dus de vrachtwagen en team B moesten eerst zo’n 13 km. na de start nog even een paar fietsen van team A inladen. Nico de B leent daar nog ff startkabels uit om een ander team te helpen maar daarna kunnen we weer. Team B naar een wisselpunt, de ondersteuning naar een relaxplek. En Jarno en Carmen starten vanaf hier op de motor voor het nemen van foto’s en om te filmen. Langs een provinciale weg is een relaxplek door Nico de B. en Paul gevonden. Trailer uitladen en een moment voor rust, dachten ze bij het basiskamp. De eerste wissel vond echter sneller plaats dan gedacht, dus helaas, veel rust kreeg men niet. (En eigenlijk ging het zo heel de Roparun, hoog tempo van alle teamleden, dus weinig rust voor masseurs, catering etc.) Het eerste stuk voor team B voelt als vanouds, een ieder is verrast door de mooie omgeving en route. Alles loopt eigenlijk gesmeerd en de eerst 26 km voor Team B vliegen voorbij. Nog wel even wennen aan alle zaken en hoeveel en hoe vaak we allerlei informatie moeten doorgeven (aan basiskamp, organisatie) maar al met al gaat het best lekker zo. Martijn is nog zeer scherp, want al wachtend op zijn lopers wissel in een bosrijk gebied vol met dennenappels, raapt hij er één op en zegt: “kijk, ook hier hebben ze eikels”. Team B is inmiddels op weg naar het basiskamp om daar aan de heerlijke, welverdiende pasta te gaan die de catering (team C) inmiddels heeft klaargemaakt. Wij krijgen daar te horen dat de eerste relaties ook al zijn ontstaan. Yvonne is al getrouwd met Paul, en Dusty is de dochter… (ingewikkeld verhaal, zal dit maar niet verder uitleggen J). Iedereen rust nog even wat, maar van slapen komt het nu nog niet echt, daar is het nog iets te vroeg voor. Inmiddels met z’n allen dan 2x 26 kilometer afgelegd, de volgende ‘loopblokken’ worden groter, steeds zo’n 43 km. We merken nu al dat door de hitte veel gedronken moet gaan worden. Ook het motorteam was nu al kapot door de warmte, want ja, zo’n motorpak is toch wel behoorlijk warm als je langzaam rijdt of stil staat.

Zondag, 1e Pinksterdag

De tweede dag begon na een zwoele nacht goed. Alleen leek het of de lopers hadden afgesproken om het basiskamp wat extra te laten zweten, wat een tempo. Basiskamp verkast van wisselpunt en ze zijn er al. Een prima tempo, onze petjes af. Inmiddels komen we er die zondag ook al achter dat we absoluut geen spijt hoeven te hebben dat we dit jaar voor de Hamburgroute hebben gekozen.  We lopen door een mooie omgeving, het is allemaal zeer relaxt, we komen wel andere teams tegen, maar uiteraard veel minder massaal dan in de Parijs route. Wat ook leuk is, de Duitsers stellen vaak vragen met wat we aan het doen zijn, ze zijn echt geïnteresseerd, iets wat we in Frankrijk toch wel misten. Al redelijk vroeg in de ochtend passeert team A de grens, alleen waar we in de Parijsroute bij het passeren van de grens bijna in Rotterdam waren (het was dan al maandagochtend), moeten we nu nog meer dan de helft van de route afleggen. Op naar Almelo, waar geregeld is dat de teams daar gebruik kunnen maken van diverse douches, iets waar iedereen uiteraard naar uitkijkt. Team B staat inmiddels in Ter Apel op de volgende wissel met team A te wachten, en wordt daar verrast door een oudere mevrouw die naar ons toe kwam lopen met de vraag of we iets willen drinken of eten, want ze vond het zo geweldig wat we aan het doen waren. Ook stopte ze geld bij een van ons in onze handen met de woorden: ‘Het is niet veel maar vind het zo goed wat jullie doen’. Dat vonden wij zoo lief!! Dit jaar ging de route ook voor de eerste keer door het dierenpark Emmen, en dat nog wel op de drukste dag van het jaar daar. We werden daar door de organisatie begeleid en ons werd verteld waar we heen moesten, we leken wel sterren! Langs de apen met de rode billen, (waar zeker onze fietsers niet waren opgevallen J),  langs de giraffen en de nijlpaarden zo weer via de voorkant naar buiten om de route verder te volgen; het was echt super leuk. Voordat we in Almelo aankomen, worden we bij onze teamwissel in Coevorden eerst nog enorm verrast, doordat opeens twee auto’s met een aantal partners + kinderen van teamleden aan komt rijden, om ons aan te moedigen. Erg leuk en ook enorm motiverend voor het team. Ze rijden ook nog door naar het basiskamp, dat dan al in Almelo staat, en blijven bij ons totdat we daar weer de volgende teamwissel hebben. Na een heerlijke douche in Almelo gaat team B begin van de avond weer op weg, de laatste avond/nacht tegemoet. Het plan om gezamenlijk door Almelo te lopen (team A/team B) ging niet helemaal goed, dat moeten we volgend jaar nog maar eens oefenen…. Het is inmiddels snikheet en we besluiten om de wissels niet per kilometer, maar na 800 meter te doen. En we blijven drinken, drinken, drinken. Ook zijn dit de momenten waar je elkaar echt met z’n allen moet steunen, en dat ging geweldig. Bij de wissel gaat team B naar het basiskamp, net voor Apeldoorn, waar ze gebruik hadden gemaakt van een stuk privé terrein van een kantoor gebouw. Kwam iemand vragen of we dit geregeld hadden…..nee? Uitgelegd wat we doen en volgende jaar wel ff van te voren bespreken maar dan zijn we van harte welkom. (we mochten blijven staan). Team A loopt inmiddels door de zwoele nacht over een pikkedonkere Veluwe (‘wat is de Veluwe toch mooi, alleen je ziet er zo weinig van’). Langzaam aan beginnen ook de eerste lichtflitsen van de onweer te ontstaan, dus hebben we naast onze hesjes gelukkig nog wat extra verlichting J. Team B begint inmiddels weer aan hun vaste ritueel (eten, masseren, slapen), waarbij nog maar eens een compliment voor het basiskamp: de catering was op ieder relaxpunt in één woord geweldig, geregeld door Hetty en Lilian, Peter B. en Yvonne stonden altijd voor de lopers en fietsers klaar als die gemasseerd wilden worden, ook al kwam het qua tijdstip niet altijd even lekker uit en verder was iedereen op het basiskamp zo op elkaar ingespeeld en liep het organisatorisch zo lekker dat iedereen aan zijn maximale rust toekwam. Ook Jarno en Carmen lieten zich op deze rustplaats even masseren, want na een aantal dagen op de motor gaat je ook diverse ledematen goed voelen. Team A geniet inmiddels van Zutphen, een echt kippenvel moment dat deed denken aan de Belgische toestanden in Zele. Ook Apeldoorn was geweldig, waar men dwars door het stadhuis gaat en wordt opgewacht door de burgemeester en wethouders. Deze wisten niet waar Westmaas lag, dus hebben we gelijk maar even een stukje aardrijkskunde gegeven, is de burgemeester ook weer op de hoogte. Verder over de Veluwe, smal pad, pikkedonker, alleen het licht van de fiets op het pad en naast je allemaal geritsel van dieren die we niet te zien krijgen. Wanneer team B midden in de nacht met hun volgende blok begint, komen de lichtflitsen iets vaker en begint het in de verte ook al te donderen. Volkomen onverwacht stopt er een auto voor onze bus, blijkt Maurits daar in te zitten, een oud teamlid dat jaren met ons is meegegaan. Hij logeerde in Ede en kon toch niet slapen, dus kwam hij middens in de nacht ons maar even bezoeken. Geweldig, en daaruit blijkt maar weer eens dat je toch redelijk besmet kan raken met het Roparun-virus. In Ede was het ook zeer gezellig en liepen daar door de brandweerkazerne, en kregen alle Roparunners ook nog een pannenkoek uitgereikt. Helaas, tegen de ochtend, vlak voor de Grebbeberg  ging het hard regenen en onweren en heeft team B de eerste primeur van deze regen. Dus midden in de nacht onder het genot van pittige onweersbuien en flinke regen gingen we de Grebbeberg op. Martijn T. was niet bij te houden op de fiets, dus samen met Werner omhoog en dan bovenop langs de door de bliksem verlichtte graven, dat was een heel mooi beeld dat hun nog lang zal bij blijven. Deze bui duurt ruim een uur, waarna de lopers en zeker de fietsers drijfnat waren. Begin van de ochtend komt echter de zon al weer snel, voor de rest van de dag. Dus na de wissel en het aantrekken van droge kleding waren we die regen ook weer snel vergeten.

Maandag, 2e Pinksterdag

Team A is inmiddels onderweg in de Betuwe, richting Meerkerk, waarna team B de route zal vervolgen tot Alblasserdam voor de laatste wissel en we daarna gezamenlijk verder gaan. We zien maar weer eens hoe mooi Nederland toch is, en dat zo dichtbij eigenlijk. We komen door prachtige dorpjes als Ottoland, waar we door een ander team vanuit de lucht werden gefilmd, en Goudriaan, waar elk team nog een roos overhandigd krijgt. Het basiskamp is inmiddels onderweg vanuit Meerkerk naar Alblasserdam. De vrachtwagen rijdt nog eerst langs het milieupunt. Na 4 dagen kan gelukkig de dixie geleegd worden. Team A pakt zijn laatste rust voordat we met zijn allen naar de Coolsingel gaan. Op het industrieterrein wordt het kamp neergezet. Het weer is lekker, inmiddels komt er al wat familie en vrienden langs van onze teamleden. Gezellig, leuk om weer bekenden te zien. Team B is met het stuk bezig door de Alblasserwaard.

De finish

Als team B in Alblasserdam aankomt dan sluit team A zich er bij aan. Zo zullen ze met heel veel fietsen en een loper richting Rotterdam vertrekken. De ondersteuning gaat met de voertuigen en metro naar de Coolsingel om mee over de finish te lopen. En dan zijn er in dat laatste stuk natuurlijk ook de emotionele momenten tijdens de run, doordat we daar langs de Daniel de Hoed komen, waar we schouderklopjes kregen voor de prestatie. En als daar dan een man met een gat in z’n keel huilend voor ons staat te klappen, nou dat doet dan wel wat met je. En dan weet je meteen ook weer waarvoor wij het hele  weekend onderweg zijn met z’n allen. En dan zijn we eindelijk bij de finish op de Coolsingel, wow wat een mensen en wat een onthaal, een hoop publiek met ieder hun eigen verhaal en reden. Onze ondersteuning heeft zich inmiddels gemeld in het instapvak. We blijven applaudisseren, aanmoedigen en schreeuwen voor alle teams die langs komen. En als dan de fietsers en lopers van Time is Running aankomen, ondersteund door vrachtwagenchauffeur Nico de B. die in Alblasserdam naast alle lopers en fietsers ook nog een fiets heeft weten te bemachtigen, is het gehele team compleet. We zijn dit jaar zeer op tijd, zelfs ruim 2 uur eerder dan ons opgegeven schema. De laatste meters lopen we met het gehele team. De mensen staan rijen dik op de Coolsingel, allemaal te roepen en te klappen. Er gaat dan wat door je heen. Het besef dat je ook voor een succesvolle Roparun al deze supporters en donateurs ook gewoon hartstikke hard nodig hebt. Krista (oud-teamlid) staat ook in het publiek, en dit soort dingen doen ons echt wat. We gaan over de finish, we hebben het gehaald!!!! We worden op hele mooie wijze ontvangen door de organisatie en heel erg bedankt. We feliciteren elkaar, na 4 dagen intensief bij elkaar zijn. De ontlading is er nu. Er worden nog diverse foto’s gemaakt van het team Time is Running 2014. Nadat familie en vrienden begroet zijn en er nog wat formele dingen zijn afgehandeld vertrekken we naar Geodis.Door een andere constructie die we bedacht hebben inzake het vervoer vanaf de Coolsingel, komen we al snel bij Geodis aan. Ook de thuisblijvers moeten alle zeilen bij zetten om op tijd bij Geodis te zijn. We worden ontvangen, lopen naar boven naar de kantine, en zien dan een grandioze ontvangst, een volledig aangeklede kantine waar al familie en vrienden zitten voorzien van een drankje. Midden op tafel staan 2 grote eigen gemaakte taarten, met onze teamfoto en Time is running logo er op. Daar omheen waren sterren toegevoegd die stonden voor ons “de sterren van het roparun team” maar ook stonden de sterren voor alle dierbaren die er helaas niet meer zijn. Wat geweldig geregeld door het ontvangstcomité!! Nadat iedereen er is en elkaar omhelst heeft geeft Peter van D. de slotspeech. Daarna wordt voor iedereen een medaille met een foto van de dag van vertrek in een lijstje uitgereikt. Na een drankje worden we verzocht om met z’n allen nog te helpen bij het leeghalen van de vrachtwagen. Binnen mum van tijd is deze met behulp van iedereen op een overzichtelijke manier leeggehaald. Het is tijd om, na iedereen gedag gezegd en enorm bedankt te hebben, naar huis te gaan en dan heeeel veel te gaan slapen en na te genieten van dit fantastische weekend. Het was weer een mooie ervaring, eentje die niet snel vergeten zal worden. Een woord van dank is op zijn plaats voor iedereen die mee heeft geholpen. Heel veel mensen die zelf niet in het team zitten hebben zich dit jaar ingezet voor de acties van het afgelopen jaar. Ook Leen v.d. Ham heeft weer fantastisch werk verricht zodat we met een luxe trailer op pad konden. Ook het uitzwaai en ontvangstcomité verschrikkelijk bedankt. Wat was dat goed geregeld. Top! En natuurlijk alle teamleden voor hun inzet van het afgelopen jaar en tijdens de run. Een mooi team. Een team wat zeer gemotiveerd was om zoveel mogelijk geld op te halen voor het goede doel en waarvoor het als een eer voelde om daar deel van uit te maken, om zodoende ons steentje bij te dragen aan het motto van de Roparun:  “Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven”.

Nog even een aantal anekdotes/feitjes:

• De snoepjes en kauwgum vlogen er doorheen bij de begeleiding.
• Buiten slapen ging goed totdat er een paar druppels vallen, maar Marcel slaapt gewoon door.
• Yvonne is er goed in om haar eigen kleren te verstoppen zodat ze zelf niet meer weet waar ze liggen.
• Sandra had meer vrees voor een overhoring van het draaiboek dan voor een echt examen.
• In Delmenhorst stonden we met het basiskamp in een gezellige uitgaanswijk L. Genoeg te beleven en zo gezellig dat Peter B. heel de nacht is opgebleven om de boel te bewaken. In totaal zeven mensen met biertje in de hand kwamen vragen wat we aan het doen waren.
• Dusty vindt 1 nummer van Hazes goed en deze kan ze dan ook helemaal luid mee zingen.
• Catering was zo fantastisch gemotiveerd en hard aan het werk dat ze wel eens vergaten te slapen, maar als ze gingen konden ze werkelijk gelijk en overal heel vast slapen.
• Paul heeft heel Almelo afgereden met de fiets om te regelen dat de Dixie geleegd kon worden. Helaas uiteindelijk niet gelukt.
• Het recept van de pasta van Lilian en Hetty is inmiddels al bij een paar teamleden thuis uitgeprobeerd. En met succes kunnen we concluderen.
• Dusty heeft altijd wel wat te bespreken, kwam wel eens goed uit op momenten dat we wakker en scherp moesten blijven.
• De catering werkte met een menu bestellijst, en dat bleek een groot succes.
• Iedereen was zeer tevreden over de Hamburg-route. Mooie omgeving, goed parcours en met name voor het basiskamp was het fijn dat men nu dichter bij de route zelf kon staan, en dus meer van het spektakel kon meebeleven.
• Paul zal voortaan het woord ‘Mini Kneipe’ niet meer gebruiken. Lilian en Hetty namen dit ‘kneipe’ iets te letterlijk.
• In één weekend werden er huwelijken voltrokken, kinderen werden geboren, de volgende dag alweer gescheiden, kinderen de dupe.
• Martijn S. zorgde voor een geïrriteerde Roparun-deelneemster door haar in te halen bij het stoplicht (is natuurlijk ook niet eerlijk…..)
• Martijn T. weet nu ook dat inhalen niet altijd werkt. Bij het stoplicht kom je elkaar toch weer tegen.
• Team B heeft enorm genoten van het steelpannetje in een heldere hemel, midden in de nacht. (je moet er bij zijn geweest)
• In het pittoreske Ottland komen 150 trekkers ons tegemoet, was een soort van jaarlijkse trekkersdag. Was fijn voor het uitzicht, minder fijn voor de ademhaling.
• De indruk van Brenda van het weekend: ons team, wat een hoop verschillende mensen bij elkaar, maar wat zijn we leuk met z’n allen.
• De fietsers werden onderweg vol gestopt met eten en drinken, daar werd vanuit het busje goed voor gezorgd, als we twee keer zeiden dat we niets hoefde te hebben werden ze ongerust.