Editie 2016

Afgelopen Pinksterweekend (zaterdag 11 mei t/m maandag 13 mei) nam “team 255 – Time is running” voor de 9e keer deel aan de Roparun. Net als vorig jaar weer veel dezelfde deelnemers, maar ook weer een aantal nieuwe gezichten binnen ons team.

Het team

Ondersteuning: Nico de B. en Jan L. (vrachtwagen), Lilian en Denise (catering, “team C”), Leen, Peter en Connie (coördinatie), Ronald en Emiel (masseurs)

Team A: Hugo, Mark, Adrie en Paul (lopers) ; Sander en Brenda (fietsers) ; Sandra en Dusty (chauffeurs/navigators busje)

Team B: Jan W., Jan S., Martin en René (lopers) ; Jan S. en Mieke  (fietsers) ; Brian en Melanie (chauffeurs/navigators busje)

Ondersteuning vanuit Nederland: Andrea, Plony, Dini en nog vele anderen

De voorbereiding

Zoals ieder jaar behelst meedoen met de Roparun niet alleen het Pinksterweekend zelf, er komt veel meer bij kijken en eigenlijk zijn we er het gehele jaar min of meer wel mee bezig. Het belangrijkste is namelijk om zoveel mogelijk geld binnen te halen, en daarvoor dienen we veel acties te houden. Maar de afsluiting van het Roparun seizoen is ieder jaar het weekend zelf, altijd met de Pinksteren. Dit jaar viel dit in het weekend van zaterdag 14 mei t/m maandag 16 mei. De voorbereiding op dit weekend start dan altijd met schoonmaken van de materialen de zaterdag voor de Roparun, en op donderdag voor vertrek (we vertrekken op vrijdag), het inladen van de vrachtwagen. Zo ook dit jaar dus. Op donderdagmorgen dus eerst naar de Makro voor de laatste boodschappen, ook gesponsorde boodschappen bij de AH ophalen (waarbij de auto aan de achterkant aardig ver weg zakte door de vele flessen water en sportdrank) en inkopen doen voor de BBQ op vrijdagavond. Daarna helpen om de trailer in orde te maken, en de laatste administratieve zaken af te handelen op de site van de Roparun. Enigszins op tijd waren we klaar, zodat iedereen redelijk uitgerust op vrijdagochtend kon vertrekken.

Het vertrek, vrijdag 13 mei 2016

Eindelijk was het dan weer zover. ’S ochtends om 08.30u verzamelen bij Geodis. Het Roparun gevoel dat zeker de nieuwe teamleden nog een beetje misten, kwam eigenlijk ook met deze dag. We gingen nu echt richting Parijs en de gevoelens waarvoor je het doet komen dan toch een beetje boven drijven. Na de kop koffie en de toespraak van Peter en Leen werd de bekende groepsfoto gemaakt, en na afscheid te hebben genomen van onze familie vertrokken we naar Parijs. Net als andere jaren weer met één vrachtwagen, twee busjes en een “normale” auto op stap. Uiteraard vertrokken we weer iets later dan gepland, maar dat is inmiddels binnen ons team al ingecalculeerd. Tijdens de heenreis in de auto met Peter, Leen, Denise en Lilian werden de mannen al snel gek van het gezang van de dames, waardoor ze over zijn gestapt naar jawel: karaoke. De filmpjes blijven geheim want dat is natuurlijk niet om aan te zien. Inmiddels had Paul een kopstotende (hoofd een paar keer aan het bed gestoten) rit naar Parijs in de vrachtwagen, met hier voor de laatste keer onze chauffeur Nico aan het stuur. Er werd weer volop gelachen, de praatjes gingen gelijk alweer dat Connie het bed weer gedeeld had met Paul in de vrachtwagen (net als vorig jaar): dat klopte ook … maar wel op de manier zoals het toegestaan is…  Nico had trek in bratwurst, maar we kwamen er  achter dat we richting Parijs moesten rijden i.p.v. Hamburg, dus deze toko waarschijnlijk niet tegen zouden komen onderweg. Tijdens de stop bij de benzinepomp bij Lille, werden we hartelijk welkom geheten door het team ‘We Move’, altijd leuk natuurlijk als je steeds meer mensen gaat kennen van de andere teams. In de busjes was de heenreis heerlijk rustig en gezellig. De chauffeurs zaten in hun chauffeurs modus en achter hun hoorden ze zo nu en dan gelach en daarbij toch ook wel hier en daar wat snurk geluidjes. De navigators hoefden hun werk nu nog niet te doen aangezien de TomTom zijn werk deed en we alleen maar de vrachtwagen moesten volgen. Navigator Brian, in team B, was dus voornamelijk gewoon een gezelligheidsfactor die Melanie als chauffeuse kon voorzien van eten en drinken en zijn heerlijke droge humor. Voordat alles zou gaan beginnen zouden we vrijdagavond nog even gezellig met z’n allen BBQ-en. Dus in Parijs aangekomen was de afspraak dat de vrachtwagen naar de plek, die we van tevoren via Geodis in Parijs hadden kunnen regelen, zouden gaan. De twee busjes zouden eerst naar het hotel gaan om in te checken. Waar alleen geen rekening mee gehouden was, was dat op deze BBQ locatie de vrachtwagen er niet bij kon komen. Dus moesten we op zoek naar een andere locatie. Dat was nog een hele uitdaging, want doordat de vrachtwagen verkeerd reed, kwam deze ineens bij terminal 1 aan op het vliegveld. Dit vliegveld was niet echt op vrachtwagens berekend, maar Nico, onze held, kreeg de vrachtwagen hier toch tussendoor zonder schade gereden te hebben. Uiteindelijk werd het een BBQ op een parkeerplaats naast de snelweg. De BBQ was verder prima. Mooi weer, mooie mensen, eten en drinken. Wat wil je nog meer. Even genieten van het lekkere gevoel om alleen maar mensen om je heen te hebben die iets voor een ander willen doen i.p.v. de ellende die mensen andere bezorgen zoals je veel te vaak hoort de laatste tijd. ’S Avonds na de BBQ ging de vrachtwagen eerst naar de locatie waar deze ’s nachts kon blijven staan, de rest ging alvast naar het hotel. Hier hebben we ’s nachts met zijn allen kunnen genieten van de geluiden van vliegtuigen. Maar ach we mogen niet klagen als we heerlijk droog en warm liggen in een hotel en kunnen genieten van een ontbijtje. Met 11 kamers in het hotel was het nog even een puzzel wie bij wie ging liggen, maar nadat iedereen zijn bed had gevonden, gingen we na een kop koffie al gauw slapen, dit was voorlopig de laatste nacht dat het kon…. En op de kamer van onze coördinator Leen bleek dat onze topcoach zelf ‘s nachts alles onder controle had, want hij riep het hardop in zijn slaap.

Het gaat beginnen, zaterdag 14 mei 2016

Na toch wel op tijd naar bed te zijn gegaan waren we ’s nachts dus veel wakker door het heerlijke geluid van vliegtuigen wat de hele nacht doorging. De wekker gaat af…..het gaat beginnen!! Al vroeg zaten we aan het ontbijt en konden we richting de start! Als een van de eersten waren we op het terrein maar het stroomde al snel vol. Alles werd in gereedheid gebracht voor de start. Fietsen werden verder opgemaakt, met o.a. de fietsvlaggen en de laatste instructies werden gegeven. En toen was het eindelijk zover, we ging richting de start, eerst gezamenlijk een foto gemaakt bij het Roparun-logo en toen was het aftellen naar het moment dat onze Paul (team A) als eerste mocht starten, vergezeld door een aantal lopers/fietsers. Die hebben wij met veel muziek, gejuich en dansen uitgezwaaid. Wat een mensen en vrolijkheid daar!! Zeker voor onze nieuwe teamleden komt dan het moment dichterbij dat je voor het eerst met de run gaat meedoen. Op zo’n moment voel je toch wel een beetje spanning door je lichaam gaan. Doe ik het wel goed? Blijf ik wel wakker genoeg? De Roparun begint nu echt. Voor de lopers is het vanaf dat moment lopen, eten, masseren, en proberen te slapen, en dat dan een keer of zes. Het basiskamp werd weer opgebroken en op naar de het eerste wisselpunt. De catering zorgt voor een heerlijke warme maaltijd onder het genot van een muziekje en een dansje. Denise, Lilian en Emiel staan op de laadklep van de vrachtwagen dan ook een dansje te doen. Die Emiel is best soepel in zijn heupen haha. Onze Roparun buren kijken af en toe wel een beetje raar naar ons, maar ach. Inmiddels maakt team B zich op het basiskamp klaar voor hun eerste blok. Brian en Melanie springen het busje in, de 3 J’s (Jan, Jan en Jan), René, Martijn en Mieke ingeladen en op ons gemak reden we richting onze startlocatie. Melanie vond het beter dat Brian blijft navigeren want, zo zegt ze zelf: “ik ben in dat opzicht wel een echte vrouw en als de dood dat we in Barcelona of Praag terechtkomen.  Ook leuk maar niet helemaal de bedoeling ”. De eerste wissel was een feit. We zagen de toch wel ietwat vermoeide gezichten van team A die wij gingen overnemen. Snel fietsen overhevelen, afscheid nemen van team A en de weg op. Alles ging zo vloeiend en gemoedelijk. Melanie moest voor de verandering nu echt een keer luisteren naar Brian wat tot haar verbazing super goed ging… De lopers waren fantastisch en de fietsers bleven vrolijk. Wat een geweldige sfeer!! Inmiddels is team A op het basiskamp. Nadat team A verzorgd was kon Lilian van de catering zich ook gaan klaarmaken voor het fietsen. Ze zou met Brenda een keer ruilen om zo ook een stukje van de route mee te maken. Maar Brenda zat er al aardig doorheen, kreeg kramp tijdens de bergen en was goed buiten adem. Ze was dus ook erg blij dat Lilian de volgende etappe bergen in Frankrijk zou doen. Team A pakte zijn rust zoals je dat tijdens een Roparun moet doen, waar dat maar kan. Voor het gevoel best snel, al zijn we dan al snel 4 uur verder, was team B klaar met hun blok, wat betekende dat de wissel met team A weer aanstaande was. Team A mocht weer en team B moest nog een uurtje rijden naar het basiskamp. Daar aangekomen kreeg team B een warm welkom van alle anderen die daar alles aan het regelen waren. Na heerlijk gegeten, voldoende gedronken en na de bus bevoorraad te hebben, toch maar even proberen om een oogje dicht te doen in één van de bedden. En dan hebben we een chauffeuse (Melanie) die, als ze slaapt, ook niet meer wakker te krijgen is. Gelukkig heeft Leen daar iets op gevonden en heeft hij pannendeksels bij de hand.

1e Pinksterdag, zondag 15 mei 2016

Nadat het overdag al niet echt warm was, gingen we zaterdagavond de eerste nacht in. Team A was met hun blok na middernacht klaar en ging dus proberen te rusten. Echter, het was zo koud, zo’n graad of 2 a 3, dat slapen zeer lastig was. Ook team B, dat dus met deze temperaturen net gewekt werd, had het zooo koud. Echt leuk was dat niet. Team B ging dus ook voor het eerst in het donker aan hun blok beginnen. Ook dat ging super, maar je merkte toch wel dat een uurtje slaap geen wonderen verricht. De vermoeidheid begon bij sommigen er al enigszins in te slaan, maar ondanks dat had iedereen nog de heerlijke humor en gezelligheid.  Zeker de fietsers hadden het zwaar, vanwege de vele klimmomenten en het vele vals plat, en dat in het soms pikkedonker. Het was dan wel echt een koude nacht, maar wel onwijs mooi om door een donker weiland te fietsen en dan even naar boven te kijken en een hele mooie sterrenhemel te zien. Dan zie je het langzaam licht worden en na weer een geslaagde rit, kwam ook weer het einde in zicht. Gelukkig waren we nu al vlakbij het basiskamp en konden we direct even bijkomen. Na weer heerlijke massage van onze masseurs en een prima maaltijd wederom geprobeerd even te slapen, maar veel was dit uiteraard niet. Team A was weer onderweg, het was inmiddels zondag in de ochtend.  Wat erg tegenviel, was ‘s ochtends, na gelopen te hebben, weer 3 km op de fiets te moeten zitten (vanwege de diverse run-bike-run stukken), en dan weer met koude benen te gaan lopen. Je hebt dan zeker 300 meter nodig om je benen weer warm te krijgen. Lilian heeft in team A deze etappe (en ook de volgende) weer gefietst in plaats van Brenda, die toen de catering van haar overnam. Brenda wilde wel graag, maar zag wel op tegen de bergen en de kramp die terug zou komen. Connie werd op het basiskamp inmiddels verrast. Om 13.00 uur werd zij gebeld door Omroep Hoekse Waard, die wilde weten hoe het met ons team ging. Ze kon zeggen dat het koud was, maar gelukkig goed ging. Na inmiddels in België te zijn, ging ook team B weer van start, beginnend aan hun 3e etappe. Aan het einde daarvan, bij de volgende wissel dus, zag je nu toch wel bij iedereen de vermoeidheid op hun gezichten staan. Na deze rit waren ze ook wel erg blij dat de rust dichterbij kwam. De fietsers stonden op een gegeven moment meer op de pedalen, dan dat ze op hun zadel zaten, zoveel pijn hadden ze aan hun zitvlak. Na de etappe alle lopers en fietsers weer in het busje en binnen 5 minuten hoorde je alleen nog maar het zachte gesnurk van onze helden, de lopers er fietsers. Helaas voor Melanie en Brian was dat niet het geval aangezien zij nog een uurtje moesten rijden naar het basiskamp. Redbulletje erin, dextro als lunch en ze stuiterden vrolijk verder. Uiteraard hebben ze onze, met mond wijd openliggend en snurkende helden gefilmd, ……om dit filmpje lacht Melanie nu nog dagelijks en zal ze nog heeeeeel lang blijven doen…..hahahaha. En dan blok 4 voor team A. Dat betekent dat ze in deze etappe ook door Zele zullen gaan. Zele, een klein dorpje onder Antwerpen, is altijd een van de hoogtepunten van de Roparun. Qua gezelligheid begint de Roparun eigenlijk pas hier. Het gehele jaar kijkt men in dit dorp uit naar de Roparun en elk jaar is er een thema, waarmee het gehele dorp versierd is. En het deel door Zele was echt 1 groot feest, ondanks dat we er misschien voor het grootste spektakel net iets te vroeg waren. Wat een versiering in de wijken en wat hebben de mensen daar een hoop moeite gedaan. Iedereen staat je enthousiast aan te moedigen en je wordt als een held onthaald. Dit geeft je wel weer extra energie. Deze etappe vloog ook om en dan vergeet je, als fietser, even dat je bips toch wel een beetje zeer doet. Team B daarna op weg naar het volgende hoogtepunt: Ossendrecht, net over de grens in Nederland. Dit was het eindpunt van de etappe van team B en daarna zouden we, volgens traditie met het gehele team door Ossendrecht lopen, waarna team A dan weer z’n weg vervolgt. Het basiskamp stond ook ’s avonds al opgesteld in Ossendrecht.

2e Pinksterdag, maandag 16 mei 2016: De finish

In de vroege ochtend, ergens tussen 03.00u en 04.00u, zijn we dus met het hele team, incl. de ondersteuning ook in de busjes mee door Ossendrecht gegaan om zo ook wat van het feestgedruis mee te krijgen. Echt super hoe al die mensen je welkom heten. Uiteindelijk na ontbijt te hebben gehad, het basiskamp in Ossendrecht weer opgebroken en met de vrachtwagen richting Greup, waar team A na beëindiging van hun etappe in Dinteloord ook naar toe kwam. In Greup, de laatste stop voor de Coolsingel, staat van veel teamleden familie op ons te wachten, en niet te vergeten krijgen we daar een heerlijk warm welkom, met broodjes en koffie (speciale dank hiervoor aan Peter van Etten, Simone Schalkoord en Maritska Sintmaartensdijk, die tientallen broodjes hebben staan smeren) Team B was inmiddels vanuit Dinteloord onderweg naar Greup. Mieke kreeg nog een leuke verrassing toen ze aan het begin van de Haringvlietbrug een bord zag staan met : “Mieke, je bent een kanjer”, gemaakt door haar man, die een stuk verderop ook stond te wachten. Daar kreeg ze een brok van in haar keel, maar gaf haar tevens weer een boost om verder te gaan. Nadat ook team B in Greup gearriveerd is en even hun rust met familie heeft gehad, zijn we met alle lopers en fietsers begonnen aan de laatste 35 km. richting de Coolsingel. Het laatste stuk hebben we nog even een kleine bui gehad, maar dat mocht de pret niet drukken. Ook hier komen we door veel plaatsen waar het een groot feest is en in Rotterdam ook langs de Daniel den Hoed. Dit geeft je zoveel energie dat de laatste etappe ook zonder enige moeite is gegaan. Dan het moment dat je op de Coolsingel aankomt en van je fiets af mag stappen, dit geeft je toch wel kippenvel. We hebben het gedaan met zijn allen. Zo hoort de Roparun te zijn. We zijn er gekomen met zijn allen. Het laatste stukje naar de finish met onze banner lopen we met het hele team. De Coolsingel is ook zo geweldig. Al die vrolijke mensen en mensen met emoties van blijdschap en verdriet omdat de mensen voor wie ze het doen weer in hun gedachten zaten. Fantastisch mooi om te zien. Iedereen is zo enthousiast en trots op zichzelf en trots op het team. Iedereen heeft het super gedaan. Welke functie eenieder ook had. Echt super!! Uiteindelijk moesten de fietsers en een paar lopers nog terug fietsen naar metro Slinge. Oepss, na zo’n finish moment en zo’n pijn in je kont toch weer die fiets op. Maar goed dat redden we ook wel weer. Na 5 minuutjes stond daar een aanhanger en konden we onze fietsen inladen. Dit was echt de mooiste verrassing. Je zou er bijna een vreugdedansje van gaan doen…. Geodis was ons laatste punt. De vrachtwagen was al door het basiskamp uitgeruimd. Na een speech van Peter, een mooie herinneringsfoto kregen van Andrea (gesponsord door de Hema) en onze medailles in ontvangst mochten nemen en elkaar nog gedag zeggen was het tijd om lekker naar huis te gaan, te douchen en ons bed in te duiken. Het was een zeer geslaagde Roparun. Al met al, een fantastische ervaring met fantastische mensen.

Ook nog een paar “Wist u datjes”:

• Wisten jullie dat we voor de start de extra fiets vergeten waren bij de vrachtwagen waarop Jan Wouters terug ging rennen om hem te halen? (Goede warming-up)
• Wisten jullie dat Emiel op muziek goed zijn billen kan schudden? Filmpje is beschikbaar op verzoek…
• Wisten jullie dat Melanie en Brian goed zijn in de portofoons vergeten?
• Wisten jullie dat Melanie in slaap valt terwijl ze een tosti eet? Er is bewijs…
• Wisten jullie dat op wisselpunt in Greup er veel familie klaar stond die hadden gezorgd voor lekkere broodjes en drinken? Dit gaf ons weer energie!
• Wisten jullie dat Connie te horen was op Radio Hoeksche Waard?
• Wisten jullie dat Jan Luijs het heel erg naar zijn zin had als hulpje bij de catering en misschien wel over wil stappen naar de catering?
• Wisten jullie dat als je Nico kwijt was hij altijd slapend te vinden was in de vrachtwagen?
• Wisten jullie dat er een hotel in Parijs staat waar het lijkt of de vliegtuigen op je matras landen?
• Wisten jullie dat Adrie z’n kroon afbrak toen we nog maar net op de A29 zaten?
• Wisten jullie dat Anton (man van Mieke) ons stond uit de zwaaien op het viaduct boven de snelweg in Numansdorp?
• Wisten jullie dat het filmen hiervan mislukt was, tot groot verdriet van Mieke?
• Wisten jullie dat na een hoop gedoe de fietsen eindelijk goed op de fietsendrager hingen, alleen op het verkeerde busjes?
• Wisten jullie dat Peter van Dongen er toen gauw klaar mee was?
• Wisten jullie dat Paul zijn eigen masseur bij hem had, genaamd Herman?
• Wisten jullie dat Jan Wouters zijn tosti’s liever heeft met een recht motiefje i.p.v. een diagonaal?
• Wisten jullie dat Connie zo meegaand is dat ze zelfs haar deken afgeeft  op een hele koude nacht?
• Wisten jullie dat Jan Luijsterburg bijna net zo goed macaroni kan opwarmen als rijden met de vrachtwagen?
• Wisten jullie dat Sandra nog een duif gered heeft die was aangereden en vast zat op een ander busje?
• Wisten jullie dat Mieke die jaar haar telefoon NIET in de wc heeft laten vallen?
• Wisten jullie dat Dusty bijna alle bastogne koeken heeft opgegeten? …. En ook alle chocoladetruffels?

Ook nog een paar persoonlijke uitspraken van onze teamleden over deze Roparun:

“Wat een onvergetelijk weekend was dit weer! Ook al maak je als basiskamp weinig mee van de route vond ik dat je met deze route wel meer hebt gezien dan in Hamburg. En ik heb voor het eerst in een vrachtwagen gezeten! Wat een feest was dat… polonaise door de vrachtwagen.”

“Hoe leuk het was, en hoe koud het was, ik hoop dat we volgend jaar een keer goed weer hebben, in ieder geval wat warmer!”

“Voor mij was het de eerste keer dat ik heb meegedaan met de Roparun.

“Het zat al een tijdje in mijn hoofd om deel te nemen, mede door persoonlijke redenen maar de doorslag kwam toch echt na een belofte aan onze Nico die door deze verschrikkelijke ziekte niet meer bij ons is”

———————————————————————————————————————————–

Tot slot moeten we ook dit jaar met een droevig bericht eindigen, na het trieste einde vorig jaar met Nico.

Een aantal dagen voor het schrijven van dit verslag kregen we te horen dat ons teamlid Manuel, die al een aantal jaren vocht tegen deze verschrikkelijke ziekte, helaas ook de strijd had verloren.

Manuel, rust zacht.